Ал учурда интернетте гармоналдык терапия же хирургиялык коррекциядан кийин адам беш жыл гана жашайт деген маанисиз маалымат жүргөн. Андан соң мен буга даярмынбы же жокпу деп ойлонуп калдым. Албетте, ал маалымат чындыкка коошпойт эле.
Акырындык менен өзүм үчүн ачылып, өзүмө суроо бере баштадым. Мисалы, мен үчүн эркек болуу деген эмне? Ал учурда тамеки да чекчүмүн, болгондо да ичке чылым чеккен жагаар эле. Ошондо ичимен «эгер ичке тамеки чегүүнү уланта берсем, анда мен эмне бир аз эле эркек болуп каламбы же кандай?» же болбосо «кой сойгонду үйрөнүүм керекпи же жокпу?» Бирок мен вегетарианмын да деген сыяктуу суроолорго батчумун. Социалдашуум аялдардыкындай болчу, мисалы, апам кичинекей кезде көндүрүп койгондуктан, үй жыйнап көнүп алгам. Эмне эми ошондон да баш тартмак белем? Мунун бардыгы таңууланган роль деген тыянакка келдим. Ал эми ичке тамеки чеккендигим мен жөнүндө эч нерсени айтпайт. Болгону бул адамдын жеке табити. Ал эми иденттүүлүк биринчи кезекте — бул өзүңдүн ички туюмуң тууралуу кеп.
Акыр-аягында трансгендердикке өтүүнү чечтим. Алгачкы учурларда өзүмдү эркек катары атоодон тартынып жүрдүм. Досторум Санжар деп кайрыла башташканда уялчумун. Өзүң каалагандай адам болуу мага кандайдыр бир кол жеткис нерседей туюлчу.